Mehaničke povrede novorođenčeta po pravilu su posljedica otežanog porođaja, a posebno su izložena hipertrofična novorođančad, nedonoščad, novorođenčad sa karličnom prezentacijom. Dalji predispozicijski faktori su kefalopelvična disproporcija, nepravilnosti trudova i produžen porođaj. Primjena savremenog opstetričkog zbrinjavanja može znatno smanjiti i ublažiti povrede u porođaju.
Porođajna oteklina (caput succedaneum) je tako česta pojava da je gotovo i ne treba svrstavati među patološke pojave. Riječ je o oštro ograničenom tjestastom edemu meke poglavine, ponekad s ponekom petehijom po koži. Otok nije ograničen koštanim šavovima lobanje nego ih prelazi. Liječenje nije potrebno jer prolazi za nekoliko dana.
Kefalhematom nastaje krvarenjem između periosta i kosti lobanje, najčešće na potiljačnoj, rjeđe okcipitalnoj ili temporalnoj kosti. Javlja se kao oteklina na glavi promjera nekoliko santimetara koja fluktuira i ograničena je šavovima kosti. Nastaje pritiskom glave na kosti karlice, a može se u toku nekoliko dana poslije rođenja još i povećati. Njegova resorpcija traje nekoliko nedjelja i mjeseci. Kefalhematom u pravilu najčešće ne treba aktivno liječiti.
Potkožna adiponekroza pojavljuje se krajem prve sedmice života, obično na leđima ili gluteusima. To je dosta tvrda bezbolna oteklina veličine trešnje, srasla za kožu, crvenkaste boje ili boje okolne kože, a spontano nestaje za nekoliko sedmica. Ne smije se zamijeniti s apscesom ili flegmonom.
Hematom mišića sternokleidomastoideusa češći je kod karlične prezentacije ploda, a primijeti se obično tek nakon nekoliko dana ili sedmica u obliku otekline veličine šljive. Uzrok je skraćenju mišića i pojavi krivog vrata, glava je nagnuta na bolesnu stranu, a lice je okrenuto na zdravu. Većina blažih hematoma nestaje bez posljedica do kraja prve godine, oni veći ako se ne liječe izazovu trajni krivi vrat s deformacijom lica i skoliozom vratne kičme. Roditelje treba uputiti za nježnu masažu i rastezanje mišića. Ne popravi li se na taj način liječenja miogeni tortikolis do kraja prve godine, treba učiniti tenotomiju sternokleidomastoidnog mišića.
Povreda pleksusa brahijalisa najčešća je porođajna povreda perifernih živaca. Češća je povreda 5 i 6 grane (Erb-Ducheneova paraliza) cervikalnog pleksusa, pri čemu nastaje paraliza mišića ramena i nadlaktice: rame je niže, ruka visi mlitavo uz tijelo uz unutrašnju rotaciju i pronaciju. Abdukcija u ramenom zglobu nije moguća pa povrijeđena ruka ne učestvuje u izvođenju Moroovog refleksa. Pokreti prstiju su mogući. Liječenje se sastoji u pažljivom stručnom i upornom razgibavanju zglobova radi sprječavanja kontraktura, koje se inače brzo razviju. U mirovanju ruku treba fiksirati tako da je rame u abdukciji, lakat sa podlakticom da je pod uglom od 90 stepeni, uz supinaciju podlaktice i šake. Korisna je elektrostimulacija zahvaćenih mišića radi sprečavanja fibroze. Regeneracija živca i uspostavljanje funkcije ruke može trajati mjesecima, u pravilu je potpuna, ali mogu nastati i trajne slabosti abdukcije ramena. Puno je rjeđa povreda donjih grana (7 i 8) cervikalnog i torakalnog pleksusa (Klumpkeova paraliza) koja ima mnogo lošiju prognozu oporavka.
Povreda živca frenikusa s paralizom dijafragme češće je na desnoj strani nego na lijevoj, često je kombinovana s paralizom brahijalnog pleksusa iste strane, a ispoljava se klinički dispnejom od rođenja, koja u najtežim slučajevima može izazvati respiratornu insuficijenciju i smrt, dok u lakših dispnea u toku idućih sedmica i mjeseci biva sve blaža do potpunog oporavka funkcije dijafragme. Dijagnoza se postavlja rentgenskom dijaskopijom grudnog koša, gdje se vidi visok položaj i paradoksno kretanje dijafragme na oboljeloj strani. U teškim slučajevima treba hirurškim zahvatom fiksirati paralizovanu dijafragmu.
Povreda facilijasa nastaje ponekad u toku porođaja (ranije forcepsom) i očituje se paralizom mimične muskulature iste strane. Ako je potpuno nemoguće zatvaranje oka, treba rožnjaču zaštititi od isušivanja. Oporavak je potpun obično već za nekoliko sedmica.
Povrede kostiju imaju po pravilu dobru prognozu. Najčešća je fraktura klavikule koja se često previdi, a primijeti se tek kad spontano zaraste uz stvaranje hipertrofičnog kalusa. Nikakav poseban postupak nije potreban, kao ni kod frakture rebara ili karlice. Epifiziolizu humerusa ili luksaciju ramena često je klinički pa i rendgenski teško razlikovati od povrede brahijalnog pleksusa. Prognoza je takođe odlična uz postupak kao i kod povrede brahijalnog pleksusa.
Izvor: Medical
